Έξι καλλιτέχνες «χορεύουν» με Ασπρόμαυρο Φως και Πολύχρωμο Σκοτάδι στο «Σπήλαιο των Ιδεών» του Πλάτωνα
Έξι καλλιτέχνες απ’ ευθείας απόγονοι των πανάρχαιων «βραχογράφων» συναντώνται στην ανήλιαγη φυλακή της Ύλης για να οραματιστούν το έξω κόσμο, την Ελευθερία και την κυτταρική χαρά κάθε ύπαρξης που θάλλει ανενόχλητη κάτω από τους Ήλιους διαστάσεων άλλων, μυστικών αλλά κι ευλογοφανών, απόκρυφων μα κι ολοφάνερων…
Η σημερινή πολιτισμική Κρίση αντανακλά στον εικαστικό Λόγο ευαίσθητων καλλιτεχνών που λειτουργούν ως δέκτες της σύγχρονης Αγωνίας που προηγείται κάθε Αναγεννήσεως. Δουλεύοντας με το Σκοτάδι δοξάζουν το Φως. Η Σκιά προϋποθέτει την ύπαρξη μίας τουλάχιστο φωτεινής πηγής. Ο έρωτας του ανθρωπίνου σώματος, η έλξη για το ανθρώπινο σώμα οδηγεί στην διαγραφή του περιγράμματος της φιγούρας, σαν αποτέλεσμα κάποιας μυστικής έκρηξης ηφαιστείου, ενός αδιόρατου κατακλυσμού που δεν τον είπαν στις ειδήσεις, παράπλευρη απώλεια κάποια πτώσης μετεωρίτη, ανεμοθύελλας τεταρτοκοσμικής… ή απλώς απογοήτευση, βαθιά ριζωμένη στα ταλαίπωρα παραζαλισμένα κύτταρά μας, όπου όμως εις πείσμα των παντοειδών Κασσανδρών, αντί για θλίψη αισιοδοξία θάλλει….
Ο Σωκράτης, ζώντας σε μια ανάλογη εποχή πολιτισμικής παρακμής και μετάφρασης σε μια καινούργια κοσμοαντίληψη, όπου η παλιά θεογονία και μυθολογία έτριζε συθέμελα, συνοψίζει στην πλατωνική εκδοχή του «Σπηλαίου των Ιδεών» όχι κάποια μανιχαϊστική σύγκρουση Φωτός-Σκότους αλλά την εγγενή απροσδιοριστία των πέντε ανθρωπίνων αισθήσεων στην προσπάθειά τους να αντιληφθούν και να ανασυνθέσουν τον κόσμο ανάλογα με τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες που κουβαλούν μέσα στη Συλλογική Παγκόσμια Ψυχή. Η Άγνοια ως έλλειψη Γνώσεως και η εθελοδουλεία στον αντίποδα της Ελευθερίας είναι η αιτία κάθε φανατισμού, δεισιδαιμονίας, προκαταλήψεων και εχθροπραξιών παντός είδους.
Οι σύγχρονοι καλλιτέχνες αντιλαμβάνονται ότι κάπου εκεί έξω από την τρισδιάστατη υλιστική φυλακή μας υπάρχει κάτι Άλλο, Άγνωστο, Άρρητο, Άφατο, που αδυνατούν να εικονοποιήσουν οι χαοτικοί εγκέφαλοί μας. Έτσι επιχειρούν εκείνοι, ως γενναίοι, σύγχρονοι ήρωες, αυτοθυσιαστικοί με τεράστιο νοητικό κόστος βεβαίως, να αναπλάσουν την έξωθεν πραγματικότητα κατά το δοκούν έτσι ώστε να μοιάζει με τα πιο βαθιά όνειρά μας (που δεν ταυτίζονται πάντα με τις ελπίδες μας και δεν πρέπει να συγχέονται με τις ματαιόδοξες ουτοπίες μας)…
Ως εφαρμογή της «αρχής της απροσδιοριστίας» του Heisenberg, της Ειδικής Θεωρίας της Σχετικότητας και της Κβαντικής Φυσικής που θεωρεί την βαριά ύλη ως υλοενέργεια δυσκίνητη, σε αυτή την ομαδική έκθεση έξι φωνές ενώνουν τα πολύχρωμα σκοτάδια τους και λούζονται κάτω από το ασπρόμαυρο Φως που περιβάλλει τη ζωή μας, στο πιο βαθύ ερεβώδες σκοτάδι, ακριβώς λίγο πριν την καινούργια Αναγέννηση που ελπίζουμε να ανατέλλει διαρκώς, αενάως…
Έτσι «διάβασα» αυτήν την περιπέτεια των εικόνων και την μετέπλασα σε λέξεις κρουστές, υφαντές και για τούτο εφαρμόσιμες…
Άννα Αντάρτη
Η πλέον αρχετυπική, μυστική και κρυψίνους ίσως από τους έξι συν-εκτιθέμενους καλλιτέχνες. Κάτω από τη μυθολογική ιλύν αναδύονται απολιθώματα, όψεις μιας πραγματικότητας που βούλιαξε, μιας καθημερινότητας που πάλιωσε αφού μας ρήμαξε προηγουμένως…
Τόνοι της λάσπης, χρώμα του νερού του πολυκαιρισμένου, μορφές και κόκαλα, αποστεωμένες φιγούρες και οστά που μας υπενθυμίζουν το άφευκτο της Ύλης όταν θέλει να καταστήσει φανερή την παρουσία της.
Σκοτεινιά; Ναι. Έρεβος; Όχι. Για τον απλούστατο λόγο που κύματα φωτός διαδέχονται τα κύματα της μαυρίλας κι αυτή η δυναμική πορεία του «εναλλασσόμενου ρεύματος» δημιουργεί έναν ρυθμό σχεδόν μελωδικό, παρά την προφανή «ατονική» κι απειθάρχητη, απολύτως προσωπική κι υποκειμενική «Αρμονία». Δεν προϋποτίθεται εδώ καμία ισορροπία αντιθέτων, καμία «λογική» δεν αναδύεται από τον πίνακα προκειμένου να διευκολύνει την νοησιαρχική λειτουργία ενός μέρους του εγκεφάλου μας. Εδώ πρόκειται για γεωλογικούς σχηματισμούς, πετρώματα, απολιθώματα, ή ακόμα και νεφελώματα με κάποια ανθρωπομορφική τάση είναι αλήθεια, εκτός κι αν αυτή είναι αδυναμία κι απαίτηση του ψυχισμού μας που πάσχει από το εγγενές άγχος κενού και δεν μπορεί να αντιληφθεί, να διαχειριστεί και να κατατάξει καμία εικόνα χωρίς «νόημα». Αυτό όμως δεν καθιστά το εν λόγω εικαστικό έργο ανάλογο του λεγομένου «θεάτρου του παραλόγου», αφού αναδεύεται σαφέστατα μια ψυχο-νοητική δραματική περιπλάνηση από τη μία άκρη του πίνακα στην άλλη, απ’ όπου κι αν τον διαβάσει κανείς, δεξιόστροφα ή αριστερόστροφα…
Εικόνες απολύτως αληθοφανείς, βγαλμένες λες από τη «ζωή» παρ’ όλη την τρομακτική σουρεαλιστικότητά τους. Κι είναι αυτό το ακανόνιστο, το μη γεωμετρικό μη μαθηματικώς αναμενόμενο στοιχείο που καθιστά αυτούς τους πίνακες πρόσφορους σε διαρκώς ανανεούμενο διαλογισμό.
Κωνσταντίνος Μπούρας
Συγγραφέας- Θεατρολόγος
